Masks on… η χρήση της μάσκας είναι υποχρεωτική!

Οι νέες συνθήκες μας επιτάσσουν να δουλέψουμε με καινούριους τρόπους κι αυτό δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας αποθαρρύνει. Μια πανδημία… σταματά τη ζωή; Σας παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το άρθρο του Σ. Πατσαλίδη “Η πανδημία της μοναξιάς και κάποιες σκέψεις για την «επόμενη μέρα» του θεάτρου”:

“Για όσους δεν το γνωρίζουν, να πω ότι μετά τον μεγάλο πόλεμο ο αριθμός των φεστιβάλ είχε αυξηθεί κατακόρυφα. Η μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές (κυρίως) πόλεις είχαν αρχίσει να θεσπίζουν τα δικά τους θεατρικά και πολυθεματικά φεστιβάλ, προκειμένου να προβάλουν, μεταξύ άλλων, την τοπική ιστορία, την εθνική κληρονομιά και τα μεγάλα κλασικά κείμενα. Ήταν, θα έλεγε κανείς, μια μορφή πνευματικής τροφής και συνάμα αντίστασης στην ισοπέδωση του ανθρώπου. Οι εμπνευστές τους ήταν της άποψης ότι η διαλυμένη Ευρώπη είχε άμεση ανάγκη από κάποια σταθερά και καταξιωμένα σημεία αναφοράς ως αντίβαρο στην κενότητα των μηχανών του πολέμου και τη βία.”

Σαν θέμα, λοιπόν, της κοινής μας παράστασης επιθυμούμε φέτος να θέσουμε τις γέφυρες επικοινωνίας, αλληλεγγύης, συνύπαρξης. Η πανδημία δεν ήρθε μόνο για να μας χωρίσει, αλλά και για να μας ενώσει. Θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε εκ νέου την καραντίνα και τι μας λύτρωσε αυτές τις μέρες, τους νέους ανθρώπους που συναντήσαμε ή τους παλιούς που πρώτη φορά αντικρίσαμε αλλιώς, τι μας έκανε να γελάσουμε και με τι γελάμε ακόμα… και εν τέλει μήπως υπάρχει κάποιο είδος πανδημίας που θα επιθυμούσαμε να συμβεί;